Beste medegelovigen,
Enkele weken geleden overleed in Heverlee Frans Rens, een medebroeder en studiegenoot. Aan hem moest ik denken bij de evangelielezing van daareven.
Jarenlang werkte hij in Kasango-Lunda, in het binnenland van Congo. In moeilijke politieke en economische omstandigheden bleef hij trouw bij zijn mensen. Sus geloofde rotsvast in hun capaciteiten, in hun initiatief en daadkracht. ‘geef ze zelf verantwoordelijkheid, hùn verantwoordelijkheid en ge hebt de sleutel op vooruitgang. ‘Hoe dikwijls hebben we niet geglimlacht als hij weer begon over zijn ‘tôles’. De mensen moesten zelf een terrein vrij maken en de muren bouwen en dan zorgde hij voor steun in de vorm van die ze zo noodzakelijke ‘tôles’, dakplaten tegen het alles verwoestende regenseizoen.
Vele missionarissen zoals hij hebben we mogen kennen, bescheiden maar noeste werkers die ook in moeilijke omstandigheden vertrouwen bleven uitstralen. Hun boodschap stemt perfect overeen met we daareven hoorden:
-een boodschap van vrede, ook temidden onrust en geweld,
-het vertrouwen dat Gods Rijk nabij is, binnen ons bereik ligt
– en de daadwerkelijke zorg voor zieken en zwakken en verdrukten.
Sus smeedde ook een band tussen zijn oud college hier in Borgerhout en het N’tembe college ginds. Al jaren zetten leerlingen en volwassenen zich er voor in en meteen krijgen ze een ruimere blik op de wereld en hun medemensen.
Soms kom ik in een of ander kerkgebouw en zie daar ergens eens standje met foto’s en berichten over missionarissen en ontwikkelingshelpers die gesteund worden door die parochie. Misschien is dat een voorbeeld dat ons kan inspireren? Misschien kan onze parochie ook een band aangaan met een gemeenschap, een school of een dorp die het moeilijk heeft? Wie weet!
Als je onze wereld in zijn geheel bekijkt zou je wel eens ontmoedigd geraken. Maar heel concreet, op een kleine schaal, kunnen we de oproep van Jezus beantwoorden om het Rijk Gods te helpen groeien.