Beste medeparochianen,
Ja voor onze start hebben wij met de liturgische werkgroep gekozen om dit jaar het thema “ bouwen” te nemen. We vonden het heel toepasselijk omdat onze kerk toch in de stellingen staat.
We hebben het parochiehuis “ Emmaüs “ verkocht. En we zijn stilletjes alles naar hier aan het verhuizen. We hebben onze groepen die reeds vele jaren in “Emmaüs “ verbleven niet vergeten, we hebben ze meegenomen. Zo is het “palletje” naar hier verhuisd en zij zitten hier in de kindernevendienstlokaal. De groep van de Engelse conversatie komen ook hier samen. En nu we hier allemaal gezellig bij elkaar zitten. Het knusjes samen hebben, moeten we naar buiten komen.
Zoals Jeannine het zo mooi heeft uitgebeeld hier aan lichtbak, zie je vooraan de stenen. Maar als je goed kijkt zie je door de voegen een warm licht. En dat licht is de warmte van onze gemeenschap.
Maar nu we bijna klaar zijn met het dak boven onze hoofden en weldra de werken zullen starten voor onze vernieuwde ontmoetingsruimte is het tijd om naar buiten te treden. We zouden ons dit jaar kunnen inzetten om ons geloof weer kenbaar te maken. Wij Christenen zijn nogal vaak een lamme kudde schapen die zich- en zeker vandaag de dag- niet luid durft laten horen. We komen zeer zelden in het nieuws met het nieuws dat we willen brengen, namelijk de blijde boodschap. We zouden met voldoende enthousiasme moeten vertellen waar we voor zijn. Belangrijk daarbij is uiteraard dat we zelf goed weten: waar staat het Christendom voor?
Als de mensen niet naar ons komen, moeten wij misschien naar hen gaan. Moeten we dan een soort van getuigen van Jehovah worden? We zouden dat kunnen proberen maar we weten dat dit nu ook niet zo succesvol is en dat het nogal opdringerig overkomt en dan ook niet gewaardeerd. Maar wat dan wel?
Een belangrijke stap zou kunnen zijn dat we ophouden dat we verbergen dat we christen zijn. Christen zijn is en bewuste keuze en het geeft je een andere kijk op je eigen leven en het leven in het algemeen. Over de kern van de Blijde Boodschap hoeven we ons niet de schamen.
Zo las ik enkele dagen geleden een verhaal over een zeepfabrikant en een priester. Op een dag komen ze elkaar tegen en de zeepfabrikant zegt: Godsdienst dient tot niets. Al eeuwen verkondigen jullie een Blijde Boodschap en nog altijd wordt er gevochten, soms in de naam van jullie God. De priester kijkt rond en merkt een paar spelende jongens op, ze waren vuil van het ravotten. Zeep werkt niet, zegt de priester, het bestaat al eeuwen en die jongens lopen er nog altijd vuil en smerig bij.
Maar dat komt omdat ze de zeep niet of niet goed gebruiken, protesteert de zeepfabrikant. Het is net zo met de godsdienst, antwoord de priester.
Maar met het verkondigen van het woord alleen maak je geen mensen warm. Wel als ze zien dat je ernaar leeft en handelt.
Laten we er misschien werk van maken. Laten we getuigen van een God die liefde is, die vergevingsgezind is en die alle mensen een kans wil geven. Maar je kan het maar overbrengen als je zelf liefdevol, vergevingsgezind en met een open geest in het leven staat.
Als mensen dat bij ons zouden kunnen ontdekken, dan zouden ze zich misschien afvragen: hoe doen die dat, want dat is toch niet eenvoudig?
Dan kunnen wij vertellen dat wij ons gedragen weten door een God die liefde is en die dat heeft getoond in de figuur van Jezus van Nazareth.
Daarom staat er ook onder onze muur ,als een fundering : Jouw steen is onmisbaar. Want die vele stenen samen dat vormt onze kerk. Een kerk van een nieuwe wereld. Een kerk waar er diepe vreugde is. En omdat het ons zo gelukkig maakt willen we het delen met anderen.
Er zijn dagelijks zovele kansen die we moeten grijpen om te getuigen, om anderen te laten delen in ons geloof en onze vreugde. Zoals de kaarsen achter de stenen, die vreugde en warme uitstralen.
Dan bouwen we op stevige grond.
Op een dag gaat het hard regenen en waaien.
De rivieren stromen over, en de wind en
het water slaan tegen het huis.
Zal ons huis blijven staan, want het is stevig gebouwd.
Laten we samen verder bouwen.