2021-12-18/19
P Van der Straten
Lucas 1,39-56
Micha 5,1-4a
Twee vrouwen in blijde verwachting ontmoeten elkaar. Wat moet daar allemaal niet verteld zijn?
Het verlangen om elkaar te zien en te delen in elkaars vreugde moet wel zeer groot zijn geweest, nu Maria een lange tocht ondernam om Elisabeth te zien.
Tijdens de gesprekken zullen zeker de dagdagelijkse ongemakken aan bod zijn gekomen maar ook de bijzondere omstandigheden. Tegen alle menselijke redelijkheid in en tegen het maatschappelijk gangbare, Maria niet gehuwd, Elisabeth reeds op jaren, verwachten beiden een kind. De vaststelling dat het onmogelijke werkelijkheid wordt zal hen hebben overvallen. Maar zoals de evangelist Lucas neerschrift drijft dit hen niet tot wanhoop maar zij ze hoopvol en toekomstgericht.
Verwachten is een tijd met veel emotionele tegenstrijdig gevoelens. Dit geldt a fortiori voor vrouwen in verwachting; zij leven in hoop en zijn eveneens bezorgdheid, zij beleven ogenblikken van geloof en ervaren onzekerheid, zij hebben vertrouwen in de toekomst maar waarvan de onvoorspelbaarheid hen onrust brengt, zij ervaren momenten van grote vreugde afgewisseld met ogenblikken van diepe angst.
Ook wij ervaren in deze week een beetje hetzelfde. Wij vragen ons af ” Hoe zal ik de kerstavond en kerstdag doorbrengen in deze corona tijd” “Zullen de kinderen en kleinkinderen wel komen nu de corana cijfers dalen en we gevaccineerd zijn, of is het te gevaarlijk”. We ervaren een mengeling van vertrouwen en vrees en we zijn erg moe geworden van al die stress door de onzekerheid.
Ondanks dit alles kunnen wij als christenen lichtpunten zijn van hoop, wij mogen de dragers zijn van het licht en lichtpunten worden in deze donkere tijden.
Geloven is immers durven verwachten dat er iets nieuws kan gebeuren in wat in de ogen van de mensen onmogelijk is. De adventstijd is een tijd waarin wij die hoop moeten warm houden en zichtbaar maken.
Ons geloof is steeds vermengd met twijfels en onzekerheid, want wij laten ons leiden door onze ervaringen uit het verleden, door onze ontgoochelingen, onze mislukkingen, onze misstappen, onze blindheid, ons wegkijken
Maar geloven is durven hopen dat het onmogelijke nl een “nieuwe wereld” mogelijk is door mensen omdat God de wereld niet zal loslaten. Geloven is durven aanvaarden dat een wereld waarin rechtvaardigheid, gelijkwaardigheid en vrede door mensenhanden kan gerealiseerd worden omdat God met ons mensen begaan is en de mens nodig heeft om zijn droom waar te maken. Geloven is kunnen beleven dat een nieuw leven, een nieuw begin, een verfrissende start naar de iets beter mogelijk is niet tegen staande de verlammende verstarring en sleet. Ondanks onze leeftijd, ondanks ons vastgeroest zitten in onze comfortzone kunnen wij lichtdragers zijn.
Maar we moeten op stap gaan. Geloven heeft immers niet veel te maken met gesloten ogen passief afwachten totdat er iets zal gebeuren. Geloven heeft veel meer te maken met actief alert zijn. Het is immers door het zien van de noden bij onze medemens en daaraan iets te doen dat God in deze wereld binnentreed en zich kenbaar maakt.
God komt in deze wereld door kleine dingen door kleine mensen. Door de verpleegster die ondanks de vermoeiende dag, toch nog even gaat kijken naar en blijft zitten aan het bed van een eenzame zieke, of door die vrouw die het initiatief neemt om aan in quarantaine verblijvende gehandicapten taarten en raamontspanning te brengen of door een gezin dat op kerstavond een eenzame buur uitnodigt.
Het zijn die lichtpuntjes die zo belangrijk zijn voor ons christenen omdat ze de verbondenheid van God met de wereld zichtbaar maken.
Als christenen kunnen we niet wachten totdat men het ons vraagt maar moeten we zelf het initiatief nemen. Gelovigen blijven niet passief alleen. Zij staan niet eenzaam aan de kant om te kijken. Zij gaan op weg, zoals Maria het initiatief nam om een lange reis te maken naar haar nicht Elisabeth om haar te helpen.
We zitten in de laatste rechte lijn naar Kerstmis. Het zal opnieuw anders zijn.
Maar laten we in deze laatste week “niet wachten op” maar “ met spoed op zoek gaan naar”. Dan zullen we volgend weekend in ons hart de vreugde ervaren en beleven dat, ondanks corona, het Kerstmisgebeuren nog steeds het licht van de hoop en verwachting in de wereld brengt en in onszelf aanwakkert.