Mildheid en geduld 19/07/2020

In de eerste lezing uit het Boek Wijsheid horen we hoe God rechtvaardig is en met grote mildheid regeert over de mensen. Weliswaar worden afgoderij en andere kwalijke praktijken gestraft maar er blijft altijd de ruimte en de kans om zich te bekeren.
De parabel van het onkruid tussen de tarwe in het evangelie is dan weer duidelijk een aanmaning tot geduld. Ze bevat vermoedelijk een boodschap aan diegenen onder de leerlingen die meteen werk wilden maken van het Rijk Gods door de zondaars van de rechtvaardigen te scheiden. Maar voor Jezus moeten tarwe en onkruid samen kunnen opgroeien tot de tijd gekomen is om te oogsten. Goed en kwaad zullen samen blijven bestaan. Het komt de leerlingen niet toe daar een einde aan te stellen. Kunnen zij trouwens wel scherp genoeg het onderscheid maken tussen de “goeden” en de “kwaden” ?
Oordelen is geen mensenwerk. Het komt er dus op aan geduldig te blijven en barmhartig te zijn. Een houding die Jezus trouwens ook zelf aannam in zijn omgang met tollenaars, prostituées, heidenen en onreinen, – het onkruid van zijn tijd, zouden we kunnen zeggen – en dat tot grote ergernis van de Farizeeën en schriftgeleerden. Jezus wist zich gezonden, niet om te oordelen, maar om te genezen en mensen nieuwe kansen te geven. We moeten doen zoals Hij ons heeft voorgeleerd: de zondige mens nooit laten vallen of afschrijven. Wie verkeerd deed de ruimte geven om met een propere lei te starten. Dit wil echter niet zeggen dat we het onrecht niet moeten aanpakken. Zondige structuren en systemen moeten we ondubbelzinnig aan de kaak durven stellen, het goede moet het kwade overwinnen. Uiteindelijk is het de tarwe die het moet halen.
Beste mensen, mildheid en geduld zijn deugden waaraan het dikwijls ontbreekt in onze samenleving vandaag. De waan van de dag regeert in de media die ongenadig zijn en mensen kraken zonder dat daar altijd een gegronde reden voor is. Een typisch voorbeeld hiervan is de berichtgeving over iemand die wordt beschuldigd van een ernstig delict. Terwijl het gerechtelijk onderzoek nog volop aan de gang is, heeft de publieke opinie de verdachte reeds als schuldig veroordeeld. Als uiteindelijk dan blijkt dat de verdachte niet schuldig is, blijft de betrokkene in zijn leefomgeving nog lang schade ondervinden van het publieke vooroordeel.
Maar ook zelf zijn we dikwijls snel geneigd om een oordeel te vellen. Is het niet vaak zó dat wij, mensen die niet aan onze normen beantwoorden, vlug als onkruid beschouwen, nog voor we ze eigenlijk kennen, en dat we dikwijls een zwart-wit beeld hebben van onze samenleving, waarbij we de mensen indelen in twee categorieën : de goede en de kwaden ?
Keren we nog even terug naar onze eerste lezing waarin we lezen dat God zachtmoedig oordeelt en ons op milde wijze regeert. Is dat geen uitnodiging zijn om met meer geduld te blijven geloven in het goede dat in elke mens aanwezig is. Want pas wanneer het onkruid gerijpt is, en het onderscheid met de tarwe duidelijk zichtbaar is, kan het veilig gewied worden.
En alleen zo kunnen op het eind, de zachte krachten overwinnen, zoals dichteres Henriëtte Roland – Holst dat zo mooi heeft verwoord.