Beste medegelovigen

Het verhaal van de honderdman in Kafarnaüm, dat we vandaag uit het evangelie van Lucas mochten beluisteren is een vreemd voorbeeld van geloof. Net omdat een militair, een legercommandant, hier een voorbeeld wordt van wat een groot geloof is. We verwachten niet meteen dat onder zijn helm en uniform een mens verborgen zit.

Beantwoordde die honderdman wel aan dit patroon ?
Enerzijds wel, omdat hij een militaire toon aanslaat en praat vanuit een hiërarchische gezagsverhouding. Een bevel is een bevel. Als ik tegen een soldaat zeg: ‘Ga’, dan gaat hij en tegen een ander ‘kom’ dan komt hij, horen we .
Maar wat in dit verhaal vooral opvalt en daardoor mijn sympathie opwekt, is de menselijkheid en bescheidenheid van de honderdman.
De menselijke houding getuigt van een grote innerlijke vrijheid en is een duidelijk voorbeeld van een dienend leiderschap.
Zolang de knecht bevelen ontvang en ze uitvoert, is hij knecht.
Zodra hij echter ziek is, verandert de relatie, wordt hij kind.

De honderdman helpt zijn slaaf die in nood is uit liefde. Liefde is de drijfveer. Het heeft iets weg van de goede vader-zoon relatie.

En dan heb je nog die Joods vrienden van de honderdman, eigenlijk een Romeins bevelhebber, een vreemde, die hem spontaan een dienst bewijst door in zijn plaats naar Jezus toe te gaan.: een vriendschap die uitsteekt boven alle rassen, culturen en godsdiensten heen.
Weer staat de wereld op zijn kop.
Ook die vrienden gaan spontaan naar Jezus toe, uit liefde.

Ook Jezus wordt vertederd door het geloof van de honderdman. Jezus zelf is geen heerser, hij is per definitie een dienstknecht, slaaf, een voetwasser. Hij staat zelf in dienst van God die zich klein maakt voor iedere zieke knecht op aarde.
Ook voor Hem is de zieke knecht zijn kind.
Zoiets maakt God teder.

Het verhaal gaat in essentie rond dit spel , het spel van liefde geven en ontvangen over de culturen en machtsverhoudingen heen.
Niemand is baas maar ieder is knecht van de ander,. We merken een verandering van perspectief. Wie zich niet opstelt als bovengeschikte maar als ‘evengeschikte’, als naaste, komt in een andere dimensie te staan, een andere relatie die verrijkt en motiveert.
Het is een kwestie van aanvoelen wanneer we uit onze rol moeten stappen, het kwetsbare komt naar boven.

De essentie van het leven: leven is liefhebben, ook over de dood heen.
Dit is onze enige opdracht op aarde. Liefde geven en ontvangen en zo in het leven staan, “ er zijn”, ook op het werk ten opzichte van collega’s en ondergeschikten.

Laten we elkaar liefhebben en vanuit die houding in de andere durven geloven, in hun capaciteiten, dan zien we hen ook vaak groeien, en zichzelf overtreffen.
Als we zo durven geloven, openbaart Jezus zich ook in ons, en voelen we ons hart branden van tederheid.