Vorige week sprak Jezus over waakzaamheid. Leef in het heden en houd de lampen brandend. Zie wat er om je heen gebeurt en heb oog voor de noden van medemensen. De toekomst kan elk moment aanbreken. Jezus is vervuld van het koninkrijk van God. Want dan komt er een einde aan het onrecht, dan zullen de armen verzadigd worden en de treurenden getroost. Dan komt er gerechtigheid en vrede.
Maar Jezus weet ook dat dat koninkrijk er nog niet is. Pas als Hij zijn leven tot het einde heeft geleefd, zal Hij dat Rijk bereiken. De vreugde van het koninkrijk kan enkel bereikt worden door de moeilijkheden van het leven heen. We leven immers in een onvolmaakte wereld. En dat levert soms spanningen op, spanningen in onszelf en ook spanningen tussen mensen onderling, zelfs in huiselijke kring. Vader tegenover zoon, dochter tegenover moeder.
‘Vuur ben Ik op aarde komen brengen, en hoe verlang Ik dat het reeds oplaait.’ Lampen hou je brandend met vuur. Dat vuur mag je zien als het vuur van de heilige Geest. Vrede kan pas ontstaan als de verdeeldheid is doorstaan en overwonnen.
In ons land heerst grote welvaart en de meesten van ons hebben het goed, zeker materieel gezien. Het grote gevaar is gezapigheid. Het vuur dat eruit gaat. We hebben het samenleven vervat in duizenden regeltjes en als die gevolgd worden, komt alles goed. Onze tuintjes liggen er keurig aangeharkt bij, alle afval is netjes weggemoffeld. Maar met alle afval gooien we dan ook de bezieling weg, het heilige vuur, het grote enthousiasme. We zijn zelfvoldaan, en worden zelfs een beetje blasé.
Wat we missen is het heilige vuur, zoals we dat kennen uit de verhalen van grote heiligen. Neem nu Franciscus van Assisi. Hij was een rijke jongeman en zoon van een succesvolle stoffenkoopman. Hij kwam tot omkering, of zoals Lucas het zou zeggen: hij onderging een doopsel. Franciscus gaf weg wat hij bezat en deelde het uit aan de armen. Het vuur van zijn liefde om Jezus in armoede na te volgen, schitterde uit zijn ogen. Als Jezus in het evangelie spreekt over verdeeldheid tussen vader en zoon, dan kun je dus aan het leven van Franciscus denken. Hij gaf alles weg, wat zijn vader zó boos op hem maakte dat hij hem verstootte.
‘Vuur ben Ik op aarde komen brengen, en hoe verlang Ik dat het reeds oplaait!’ Ik hoop dat dat vuur ook bij ons mag oplaaien. Ook in onze tijd zijn er voorbeelden die we kunnen navolgen. Zoals de vrijwilligers die overal in het land voedselbanken runnen, of de hulpverleners van Artsen zonder Grenzen die in conflictgebieden als Syrië en Irak hun leven riskeren om de bewoners te helpen die op de vlucht zijn voor IS, rebellenlegers of het leger van de dictator Assad. Veel mensen vinden die acties maar onzin. In België hoeft niemand arm te zijn. In de Arabische wereld zal het toch nooit goed komen. Verdeeldheid alom.
We moeten echter door die verdeeldheid heen om de vrede te bereiken. Het koninkrijk van God vraagt een inspanning van ieder van ons. En elke inspanning telt, een grote of een kleine. Ook hier, in onze eigen omgeving kunnen we inspanningen leveren, ook al gaat dat soms met spanningen gepaard. Het islamistisch terrorisme moet wel degelijk gestopt worden, maar daarvoor mogen we de meerderheid van goedwillende moslims niet met wantrouwen tegemoet treden. Het geld van de sociale zekerheid moet goed besteed worden, maar het merendeel van onze werklozen is echt niet te lui om te werken. De werkelijkheid is nooit eenduidig en eenvoudig.
Geloof, hoop en liefde. Pas als het vuur erin schiet, komen ze tot leven. Als geloof, hoop en liefde gaan gloeien, ontstaat er warmte. Menselijke warmte, die de verkilling in onze wereld verzacht. Dan kan de verdeeldheid tussen mensen, tussen ouders en kinderen, buren en vluchtelingen, zwart en wit, oud en jong worden overwonnen, en kunnen er oases van vrede ontstaan. Dat Koninkrijk had Jezus voor ogen. Laten we dat visioen alsjeblieft levend houden.
Amen.