Beste christenen van Antwerpen
In de naam van Jezus Christus doe ik hier een oproep.
Liefde geeft moed en wij streven allemaal naar geluk, en eensgezindheid; we spreken zo graag over warme verbondenheid en die zullen we ook voelen, onze situatie zal zo echt beter worden.
Maar dit kan enkel als we
• allemaal gedreven worden door éénzelfde geest, ja erdoor bezield worden,
• als warme genegenheid en empathie echt iets voor ons betekenen.
Wees daarom samenhorig en streef naar eenheid.
Doe geen dingen uit rivaliteit of ijdelheid, probeer een ander niet de loef af te steken, maar wees nederig en schat de anderen hoger in dan jezelf.
Denk geregeld na over je eigen opinies en probeer je ook eens in te leven in het standpunt van je vrienden, je familie en collega’s.
Jezus b.v. had van het begin af aan de gestalte van God, maar hij hield niet angstvallig vast aan zijn gelijkheid met God.
Hij werd mens onder de mensen en heeft zichzelf tot dienaar van allen gemaakt.

Beste medeparochianen

Ik heb bij de voorbereiding van deze preek getwijfeld of ik de lezing uit de brief van Paulus wel zou nemen; Paulus’ woorden liggen vaak zwaar op de hand. Maar ik ben begonnen met een hertaling voor jullie, de christenen van Antwerpen. De woorden zijn nog altijd actueel,… Mensen zullen altijd mensen zijn.
Dat weet ook Matteüs maar al te goed.
De landeigenaar vraagt aan zijn zonen om in de wijngaard te gaan werken.
De tweede zoon zei eerst ‘neen’, maar bedacht zich en deed het toch; hij was tot inkeer gekomen.
De zoon die ‘Ja’ zei deed het niet en loog flagrant.
Als ik hier zo over nadenk vraag ik me af in welke categorie ikzelf behoor. Ik denk dat ik ‘ja’ zeg, of het in elk geval wel dikwijls wil zeggen, maar ben ik altijd wel consequent en op het rechte pad?
Of heb ik eigenlijk al geregeld ‘neen’ gezegd, omdat het mij even niet uitkwam of omdat ik andere prioriteiten zag?
Ik denk dat er iets van beide zonen in mezelf zit.
Zo is dat met mij maar ook met vele organisaties en verenigingen en overheden, die alle bestaan uit mensen.
Nemen we Europa en de manier waarop het met een aantal geglobaliseerde problematieken omgaat. Worden altijd de juiste keuzes gemaakt? Ik hoor nogal vaak dat er voor bepaalde zaken geen geld is, dat de lidstaten op straffe van een dreigende boete hun begroting strikt op orde moeten houden.
Tja, en dan komt de COVID 19 en dan gaan alle remmen los. Geld wordt met bakken tegelijkertijd uitgegeven, want het gaat tenslotte om ónze gezondheid, óns leven,… dan is er plots wel geld. De teugels worden wat betreft begrotingsdiscipline gevierd,… Er worden gratis treincheques uitgedeeld, scholen krijgen extra subsidies om IT verder uit te bouwen en ouders te vergoeden voor een reis die al betaald werd maar niet kon doorgaan, ook zelfstandigen in bijberoep krijgen een cheque om gederfde inkomsten te vergoeden,…
Dat is allemaal goed en wel, maar is Europa de eerste of de tweede zoon van de landeigenaar?
Ik laat de afweging aan u over maar wil u enkele zinnen uit het editoriaal in Tertio van 16 september niet onthouden:
Het wordt tijd om te erkennen dat het drama in Moria onze collectieve verantwoordelijkheid is. Niemand kan onverschillig blijven voor de menselijke tragedies die nog steeds plaatsvinden aan de uithoeken van Europa. Als één lid van de samenleving lijdt, lijden alle andere mee. Einde citaat.
En een beetje verder in de tekst:
Een consistent Europees beleid vraagt daadkrachtige actie. Muren bouwen en wegkijken is geen optie meer. Na de talloze verdrinkingsdoden in de Middellandse zee heeft Moria ons andermaa l die les geleerd. Zullen we nu eindelijk onze verantwoordelijkheid nemen? Einde citaat
Wat zegt een verstandig man als godsdienstfilosoof Martin Buber over de verantwoordelijkheid van individu, familie, gemeenschap, politiek bestel, …?
De grootste schuld van de mens is niet de zonde die hij begaat, de bekoring is immers groot en zijn kracht is klein. De grote schuld van de mens is dat hij zich op elk moment kan bekeren en het niet doet.