Zondag 9 januari 2022 Jezus laat zich dopen. Jes 42, 1-4, 6-7 Lc3, 15-16.21-22

Sinds ik hier in de parochie dienst doe heb ik al heel wat kinderen mogen dopen, dikwijls babytjes, soms ook groteren die al op hun eigen voetjes staan. Het is doorgaans een blij gebeuren, een familiebijeenkomst, ook voor neefjes en nichtjes die samen zullen opgroeien.
Met de ouders hebben we vooraf nagedacht over de vraag: ‘ Waarom willen we ons kind laten
dopen ?’ Is het alleen om een mooie traditie in stand te houden, omdat we zelf tevreden zijn over onze eigen opvoeding? Of is het ook vanuit een meer persoonlijk doorleefde overtuiging ?

Onze vieringen verschillen nogal wat van Jezus’ doopsel dat we vandaag herdenken. Hij ging immers zelf als jong-volwassene heel bewust naar Johannes de doper. En dat roept vragen op.

Wat ging Jezus daar zoeken? De religieuze beleving van zijn geloofsgenoten speelde zich toch vooraf af in de synagoge en bij de tempel van Jeruzalem waar ze offers brachten om hun wetsovertredingen goed te maken. Maar vele mensen lieten het daar niet bij en trokken naar de ascetische profeet Johannes in de woestijn. Was Jezus dan één van de vele die op zoek waar naar méér? Een godzoeker? Blijkbaar wel!

Een andere vraag: de mensen lieten zich dopen terwijl ze hun zonden beleden. Betekent dit dan dat ook Jezus zich van persoonlijke zonden bewust was? Mogen we zijn menselijkheid zo ver doordenken ? Of was het veeleer omdat hij zich als mens mee verantwoordelijk voelde voor het kwaad in de wereld en dat solidair mee op zich wilde nemen?

Hoe dan ook, Jezus heeft zich door Johannes laten dopen. Zoals je kan lezen bij Lukas en vooral bij Mattheüs zitten zijn volgelingen soms wat verveeld met die schijnbare omkering van rangorde… Maar voor Jezus zelf zal dat geen zorg geweest zijn.

Maar dan overkomt hem het alles vervullend visioen van Gods genade, vredig als het neerstrijken van een duif. Lukas die graag aanschouwelijk vertelt schrijft zelfs dat die duif ‘in lichamelijke gedaante’ neerdaalt.

In de loop van onze levensjaren, de uwe en de mijne, zijn wij geëvolueerd in onze manier van denken over het doopsel. Vroeger leek het een soort tovermiddel dat een onschuldig borelingske moest bevrijden van de dodelijke last van de erfzonde. Nu beleven we het als de opname van dit kind in onze gemeenschap rond Jezus. Wij, ouders, peter en meter en alle aanwezigen, wij engageren ons om dit kind in vertrouwdheid met de weg van Jezus te laten opgroeien. Hij, Jezus, gaat ons voor!

Herman.paulussen@hotmail.com 03/257.27.49